Różnice między guanciale, pancettą a bekonem

Guanciale, pancetta, bekon: zwracajcie uwagę, kiedy wymawiacie te słowa i przede wszystkim, nie mylcie ich. Choć wszystkie trzy kojarzą się z obiadem pełnym smaku, to wcale nie są synonimami. Jeśli wiecie, że istnieje różnica między nimi, ale nadal macie trudności w jej zrozumieniu, nadeszła pora, aby ją wyjaśnić.

GUANCIALE

Guanciale pochodzi z podgarla świni i musi ona mieć co najmniej 9 miesięcy. Proces przygotowania zaczyna się od solenia przez około 5 dni, a następnie kontynuuje się myciem i odcedzaniem, a także obsypywaniem solą i pieprzem. Często dodaje się czosnek, szałwię, chili lub rozmaryn. Okres dojrzewania musi wynosić co najmniej 3 miesiące. W tym czasie tworzy się charakterystyczna skorupka zewnętrzna, którą wzbogaca się solą i pieprzem. Gotowy guanciale ma twardą konsystencję i znaczną gęstość; część tłuszczu jest biała, a część mięsa ma kolor czerwony. Smak jest bardzo intensywny, dlatego jest preferowane do przygotowania spaghetti alla carbonara i pasta all’amatriciana. Można także jeść na surowo, ponieważ jest to produkt dojrzewający tak jak prosciutto. Idealnie sprawdzi się np do kanapek. Najlepiej przechowywać w lodówce w zawiniętym ręczniku kuchennym. Często w przepisach “skorupę” przyprawioną sola i pieprzem się wycina, aby pieprz się nie przypalił podczas smażenia i nie oddał gorzkiego smaku. Guanciale jest produktem wysokokalorycznym ze względu na dużą zawartość tłuszczu. Wartość kaloryczna może się różnić w zależności od producenta i procesu wytwarzania, ale na ogół 100 g guanciale dostarcza około 370-450 kcal.

PANCETTA

Zacznijmy od nazwy: pancetta pochodzi z brzucha wieprza, dokładniej z tkanki tłuszczowej podskórnej. To pierwsza, wielka różnica w porównaniu do guanciale. Część tłuszczowa jest usuwana, a dodaje się różne przyprawy. Zaczynamy od procesu wykrawania mięsa z brzucha, usuwając część tłuszczu. Następnie, również w tym przypadku, przechodzi się do solenia, które obejmuje dodatek różnych przypraw (czarny pieprz, goździki, gałka muszkatołowa) i trwa około 10 dni. Kolejnymi krokami są mycie i masaż, a następnie pancetta zostaje pozostawiona do wysuszenia na około 4 dni. Następnie musimy odróżnić pancettę tesa, pancettę arrotolata i pancettę affumicata.

W pierwszym przypadku nie ma ingerencji w kształt, a proces produkcji kończy się około 20-30 dniowym okresem dojrzewania; w drugim przypadku pancetta jest zwijana i dojrzewa przez kilka miesięcy. Te trzy typy mają wspólną miękkość i delikatny smak. Pancetta jest bardzo wszechstronna; używana jest, na przykład, do wzbogacania dań głównych (w tym risotto czy makaronów), zup i placków. Pancettę także można jeść na surowo. Posiada nieco więcej mięsa niż guanciale. Zawartość tłuszczu jest podobna jak w guanciale w 100 g zawiera około 370-450 kcal.

BEKON

Bekon, szeroko rozpowszechniony głównie w krajach anglosaskich, ale obecny także we Włoszech, jest wytwarzany z brzucha wieprza, jak pancetta, ale także z boków lub pleców zwierzęcia, a czasem tylko z polędwicy, rzadziej z jego boków, pleców i gardła. Wybór rodzaju mięsa jest szerszy niż w przypadku pancetty. Mięso jest solone na sucho lub w zalewie, a następnie dodaje się do niego aromaty i przyprawy, a potem pozostawia się do suszenia przez około miesiąc, czasem dłużej. Proces ten kontynuuje się poprzez pieczenie w piekarniku lub gotowanie na parze, albo gotowanie lub wędzenie (wtedy bekon jest bardzo podobny do szynki). Bekon, podobnie jak guanciale, ma bardziej intensywny smak niż pancetta. Oczywiście, idealnie pasuje do jajecznicy, jak i do ikonicznych burgerów. Kaloryczność bekonu może być różna w zależności od producenta i rodzaju bekonu, ale przeciętnie wynosi około 42-45 kcal na 100 g. Pamiętaj jednak, że wartości kaloryczne mogą się różnić w zależności od zawartości tłuszczu i soli w konkretnym produkcie. Dlatego zawsze warto sprawdzać etykietę na opakowaniu, aby uzyskać dokładne informacje o kaloryczności bekonu, który masz zamiar spożyć.

A czy jest różnica między bekonem a boczkiem?

Boczek i bekon to dwie różne wędliny o podobnym pochodzeniu, ale istnieją subtelne różnice

Boczek: Boczek pochodzi z grzbietu lub brzucha świnia. Jest często solony, ale może być mniej intensywnie wędzony niż bekon. Ma on bardziej mięsisty smak, a jego tekstura może być bardziej miękka. Jest często używany w potrawach jednogarnkowych, duszonych warzywach, zupach i gulaszach. Może być również dodawany do potraw zapiekanych.
Bekon: Bekon jest również wytwarzany z grzbietu lub brzucha świnia, ale często jest bardziej wędzony i solony niż boczek. Jest zazwyczaj silnie solony i wędzony, co nadaje mu charakterystyczny smak. Ma on intensywny, wędzony smak i jest zazwyczaj bardziej chrupiący niż boczek. Jest popularny na śniadanie i często podawany jako dodatek do omletów, placków ziemniaczanych, burgerów i kanapek. Jest również stosowany w kuchni amerykańskiej, szczególnie w potrawach takich jak chłodnik z bekonem czy kluski z bekonem.

Ostatecznie wybór między boczkiem a bekonem zależy od preferencji smakowych i konkretnej potrawy, do której są używane. Wielu ludzi używa tych dwóch nazw zamiennie, ale warto zrozumieć subtelne różnice, zwłaszcza jeśli masz konkretny cel kulinarny.

Jeśli nabrała Was ochota na gotowanie, poniżej zostawiam smaczne przepisy z użyciem powyższych składników.